Babciu, dziś świat nie wygląda już tak samo. Przechodząc przez park, w którym dorastałem bawiąc się z bratem i dziećmi z sąsiedztwa, usłyszałem małą dziewczynkę, która z wielkim entuzjazmem wykrzyczała do mamy: „Mamusiu, proszę, czy mogę dziś spać u babci?”.
Po latach, te wspomnienia łamią mnie tak samo i przenoszą myśli do tych naszych, ukochanych, dawnych lat. Kiedy ten czas zleciał i staliśmy się dorośli?
Wydaje się, jakby to było wczoraj, kiedy jechaliśmy do twojego babcinego raju, starym PKSem. W twoim domu czas stawał w miejscu i wszystko było cudem. Nawet smak chleba był inny, pyszny. Dom, w którym dziecięca niewinność mogła trwać wiecznie, bo uśmiech nie schodził z twarzy. Dom, w którym każde pudełko wydawało się skrywać interesujący skarb. Dom o głębokim zapachu pysznych zup, które z sercem gotowałaś dla nas i dla dziadka. Dom, w którym tak pięknie i z szacunkiem się z dziadkiem do siebie odnosiliście. Dom, w którym tak miło było na Was patrzeć i interesująco słuchać wszystkiego co mieliście nam do powiedzenia. Dom, który dziś przez wielu nie byłby uznany za modny czy luksusowy, ale w nim tak się przy Was czułem. Dom, w którym była miłość, po prostu. Dom, który został mi wyryty głęboko w duszy.
Dom, taki troskliwy i czuły jak Ty i dziadek.
Dom, który na wasze podobieństwo chciałbym kiedyś zbudować – nie z cegieł, a z uczucia i zapachu tamtych, beztroskich lat, w których żyliśmy wspólnie. Tęsknie za Wami obojgiem. Bardzo.
I oddałbym wszystko by móc jeszcze raz, powiedzieć:
„Mamo, proszę czy mogę dziś nocować u babci?”
– Kobus – fragment osobistej książki „Miłość ponad wszystko”.
Ostatnia aktualizacja 15 listopada, 2023
